دين و مذهب پاستوريزه

خيل عظيمي از دينداران و مذهب باوران قادر نيستند بين وجه تاريخي دين و وجه تفسيري دين تميز قائل شوند. آنچكه در تاريخ اديان اتفاق افتاده است، چيزي نيست كه بتوان آنرا تحريف و واژگونه قلمداد نمود. انطباق عملكرد و رفتار بزرگان دين بر مفاهيم مدرن امروزي همچون دموكراسي و حقوق بشر نيز تلاشي بس بيهوده و عبث است. آنچكه در تاريخ رخ داده است و از تحليل پژوهشهاي تاريخي استنتاج مي شود، مي تواند مصدر ارزيابي و قضاوت منصفانه در اين باب گردد، نه آنچكه ما در ذهن خود از پاك و منزه بودن دين ساخته و پرداخته ايم. اين طبيعي است كه يك ديندار، دينش را به شكلي معرفي مي كند كه دوست دارد آنگونه باشد ولي همسان سازي اين برداشت امروزين از دين با ذات تاريخي دين مقبول و پذيرفتني نيست.
صغرا كبرا چيدن هاي بسيار هم براي تطهير دين همچون تئوري قبض و بسط شريعت كارساز نبوده و نخواهد بود به اين دليل روشن و بديهي كه آنچه در تاريخ رخ داده است، قابل بازگشت و تغيير نيست. كاري كه دينداران قرنهاست كه بدان مشغولند و سالهاست وقت و انرژي زيادي را صرف كرده اند يا بعبارتي بهتر بهدر داده اند، توجيه و تفسير رويدادهاي تاريخ دينشان بوده است.
جايي ژنوسايد(نسل كشي) را دفاع متقابل تعبير نموده اند و جايي ديگر دروغگويي را به تقيه تغيير نام داده اند. جايي مصالحه و مسامحه با اصحاب قدرت شده است مصلحت انديشي و دور انديشي جهت حفظ دين و شريعت. جايي بي عملي را اسمش گذاشته اند انتظار و در ديگر جاي، استحمار و شراكت در استبداد شده است توسعه و نشر شريعت در بين خلايق. جايي سكوت در برابر فساد اخلاقي بزرگان كليسا شده است حفظ ايمان مومنان و در جايي ديگر سكوت در برابر استبداد شيعي شده است حفظ نظام يا مصلحت انديشي براي بقاي حكومت ديني.